İstanbul, bakışın dokunduğu yerde can bulan bir şehirdir. Nereden baktığına, hangi duygularla süzdüğüne göre şekillenir silueti. Gözle bakarsan, yalnızca taşını, toprağını, kubbelerini görürsün. Ama yürekten bakarsan, İstanbul’un ruhunu hissedersin; tarihini, hikâyelerini, çağlar boyu biriken insan izlerini.
Şehrin tepeleri, her biri başka bir pencere açar gözlerine. Ama bu yükseklikler, bakışı güzelleştirmez tek başına. Güzellik, seyretmeyi bilmendedir. Seyretmek, görmekten öte,
